Hidden expectations...!!!

Hidden expectations...

(HAIKU challenge)

Haiku is a form of poem from Japan.
Haikus consist of only three lines.
There is no particular rhyme scheme in these poems.

PART 1....

Bonjour! Namaste, to all our readers. Yes, WE took quite long to be back! But as we know, good things take time. My sudden vanish for a while, was the break I needed. It was something that almost everyone dreams of, and it was indeed fruitful and productive enough as I utilized it for my first trip outside the country. No!..... not the destinations many people normally visit during their international tours, but a different one, not known to many and with an altogether different purpose. With thirst to get some such sort of locations, I started surfing the internet and came across an organization which offers a platform for a cultural exchange programs wherein people from different parts of the world come together to represent their country’s tradition and culture. Sounds more like me, who believes in the same and also love to explore various places, national and if get the chance, even beyond….. So finally, the ‘WHERE’ got sorted out, and now the proceeding began..

It came to my knowledge, that their tour was scheduled in January, 2020, so I had ample of time to plan and to sort out my pending office work. I applied for a privilege leave of 2 months and the process for VISA and travel bookings and all began, and within the scheduled span, all the formalities got completed.

The country that I was to visit, is SERBIA, near south east and central Europe. As I didn’t see much content about the country on the internet, just some renowned places which were normally the main attraction for few tourists who visit. The exciting part was that I was going to be there for 2 months with a good chance to explore the place profoundly. So I decided to grab this opportunity to represent the country in a better way through my blog.

Initial heads up, this adventure was not so lenient on me! In the beginning, it threw some really tough situations, but yea, later on the things got balanced and further I even encountered some great surprises as I progressed. I experienced various interesting people, some beautiful places, and many more! So the positive things weighed more in the end. All well that ends well, right?

The adventure began on 5^th of January 2020, with an early morning cab drive from Pune with a good weighted luggage and some nervousness hidden in a lot of excitement! The flight took off right on time and I enjoyed the moments gazing out through windows, along with some In-flight entertainment & refreshments. It spanned for some 12 hours including a halt in Dubai to finally reach Belgrade, the capital of Serbia. The presence of a childish hint in me, made me imagine my journey like a dream where you just close your eyes at a place and when you open, you find yourself in an altogether different place of your dream!

While leaving from Mumbai, the weather was moderate, around 31-32°C so I carried myself casually, wearing a formal T-shirt and trousers with a pair of sneakers, but when I got down, it was freezing cold with -1°C! I had no option but to rush to the luggage section as fast as I could, to collect my bags, so that I could put on my jacket, but guess what! My luggage was nowhere to be seen, and according to officials, they had made a major goof up by forgetting to load it into the flight! WHAT A TRAGEDY right??

** TO BE CONTINUED**

HUMANITY

  सायमा सव्वीस वर्षाची मुलगी. प्रवास करण तिची आवड ,  मोजकी पण दर्जेदार स्वप्न घेऊन प्रवासातील रोचक असे क्षण टिपणे तिला आवडायचा.

असाच एक प्रवास तिचा परदेशातला. नवीन माणसं आणि त्यांच्या खुबी अनुभवायला तिला मिळालेली उत्तम संधी.  खूप मोठा प्रवास करून थकलेली ती सोबतची बॅग उतरवून नवीन खोली मध्ये उजव्या बाजूला भिंती लगत असणाऱ्या खुर्ची वर बसते, दमलेली ती पण उत्साही मन तिला फार काही वेळ बसून द्यायना. सायामा ने तिच्यासाठी मस्तपैकी कॉफी केली. ती कॉफी म्हणजे तिचा क्षीण घालवायचा एकमेव इलाज. कॉफीच्या पहिल्याच घोटाने तिच्या चेहऱ्यावर एक अलगद हलकीशी स्माईल आली.  ती स्माईल एकदमच प्रश्नार्थक हावभावांमध्ये वळली जसा तिने टक टक असा कोणीतरी  जिना वर चढून येताना चा आवाज ऐकला.  अस्वस्त झालेली सायमा दरवाजाकडे गेली. आणि पुन्हा तिच्या चेहऱ्यावरचा प्रश्नचिन्ह एका स्वागतारूप स्मित हास्या कडे वळलं कारण कोणीतरी एक समवयीन सुंदर मुलगी आपली बॅग घेऊन नुकतेच  जिने चढून  हुश्श असा श्वास सोडत होती. दोघींची नजरा नजर होताच सायमा ने तिला मिठी मारली आणि मारिया चे त्या खोली मध्ये स्वागत केले.  मारिया देखील प्रवास करून थकली होती, तिनेहि अवघ्या काही मिनिटामध्ये आपल्या खोलीची राहन्याची जागा वेचली होती. अगदी वरवरचा परिचय त्या दोघींना एकमेकींच्या सहवासाची ओढ देत होता. सायमा ने मारिया ला देखील कॉफी करून दिली. कॉफी घेत दोघींच्या गप्पा रंगत आल्या आणि संध्याकाळ पर्यंत चालू राहिल्या. नंतर रात्रीचे जेवण झाल्यावर सायमा झोपायला गेली पण एक प्रश्न मात्र तिला खूप भेडसावत होता  तो म्हणजे मारिया ने सायमाला विचारलेला प्रश्न.

प्रश्न अर्थात खूप नॉर्मल होता पण माणुसकी छेडणारा होता. अर्थात कोणाला आवडेन सुशिक्षित समाजाने  धर्माबद्दल विचारलेला????????

   धर्म विचारून माणसाविषयी तर्क लावणारा अनुभव मात्र सायमा ला सहन न होणारा होता. बोलाचाली मध्ये खंड न पडावा यासाठी सायमा ला त्या प्रश्नाचा सरळ उत्तर देण  भाग पडलं. उत्तर ऐकताच मात्र मारिया च्या बोलण्यामधील जाती भेदाचा चढ उतार जाणवला. शिक्षणाच्या नावाखाली दोघींना सर्व धर्म समभाव थेअरी माहिती होती मात्र प्रत्यक्षात अमलात आणण मात्र जमलं नाही. त्यानंतर चा राहण, उठणं,बसणं, सवयी या सगळ्या मात्र जाती धर्मा वरून जङज्ज होऊ लागल्या. अशी परिस्थिती प्रत्यक्षात हाथळण आणि मुख्य म्हणजे माहित असलेली थेअरी अंमलात आणण्यासाठी समोरच्या च्या मानसिकतेवर अभ्यास करण म्हणजे खरच अवघड.

   असो, जाती धर्म विचारणां पलीकडे जाऊन जाणून बुजून सायमा आणि मारिया चे दिवस हसत खेळत जात होते  पण कुठेतरी कमीपणा मात्र वाटत होता.

एके दिवशी  बेत करून  धर्माचा न चुकता भडीमार करणारी मारिया सायमा ला घेऊन त्यांच्या धर्म मंदिर मध्ये घेऊन गेली. धर्म मंदिराची लक्ख भव्यता पाहून दोघींना मात्र फोटो काढायचा मोह आवरला नाही. मोबाइलला चा कॅमेरा लगेचच सुरु झाला. एकीला फोटो खेचण्यामध्ये आनंद होता तर एकीला परफेक्ट फोटो काढण्याची एक्साइटमेंट होती. या मोहामध्ये त्या दोघीही  पूर्णपणे विसरून गेल्या होत्या कि हे प्रेक्षणीय स्थळ नसून आतापर्यंत जङज्ज करत आलेल्या धर्माच्या  बडेजावाच्या नावाखाली  निच्या दाखवणाऱ्या धर्माची पवित्र जागा आहे. त्याच वेळी मीही तिथे त्या जागेची भव्यता पाहत पाहत कोणा धार्मिक लोकांसमवेत तिथे पोहोचले आणि अचानक थांबले, मीच नवे तर माझ्या सोबतचे इतर काही लोक देखील. आम्ही सर्व जण मारियाचा फोटो क्लिक होईपर्यंत काही सेकंड्स  गाभार्यापर्यंत  जायचे थांबलो कारण त्या दोघींचा त्या मोमेंट चा आनंद सगळ्यांना खिळवून टाकणारा होता.

   कदाचित त्यांना जाती धर्माच्या पलीकडे नेऊन ठेवणारा सायमा आणि मारियाचा मनमुराद आनंद  हवाहवासा वाटत होता. सायमा कडून मारियाचा फोटो क्लिक होताच पुन्हा त्या पवित्र जागेवरील इन्फिनिटी पॉवर ला भेटायची वर्दळ चालू झाली.   तेव्हा एक प्रॅक्टिकल कन्सेप्ट छेडली गेली.

"Humanity becomes priority than religion when people more concern about activities which touch their soul and hit their mind."

मूर्तिकार तू निर्माता...!!! 2019 Ganpati Bappa Morya...!!!

                             

!! वक्रतुण्ड महाकाय सूर्यकोटि समप्रभ !! निर्विघ्नं कुरु मे देव सर्वकार्येषु सर्वदा !!

तूच निर्माता तूच सखा ...
तूच वाली तूच विधाता ...
बाप्पा तुझी मूर्ती तूच आंमचा कैवारी... 
 कर दाता तू गजानना...

जेव्हा तुझ्या हाताला मातीचा स्पर्श होतो,  स्पर्श झालेल्या मातीचा ओलावा डोक्यात चाललेल्या अंधुक ढोबळ संकल्पनेला चालना देतो,  तुझ्या हृदयातील अफाट प्रेमाला बांध न घालता पवित्र निर्मळ मनाने तू ती संकल्पना प्रत्यक्षात उतरवतो,  जिच्या विविध देहबध्दांनी गणेश भक्तांच्या मनमंदिरी तुझ्या संकल्पनेने साकारलेल्या मनमोहक मूर्तीला आपल्या घरी घेऊन जाण्याच्या मोहात पाडतो ,   असा तू .....

गोष्ट एका युवकाची,   आमच्या मूर्तिकाराची ....!!!

तुझी शैली वाखाणण्याजोगी, जी नेहमीच दिखाव्याच्या प्रखरते खाली फिकी पडते, तुझा उल्लेख सहसा होत नाही परंतु तुझ्या हाथांनी साकारलेली प्रतिकृती  काहीशी वजनदार आकर्षणाचं जिवंत उदाहरण बनते. ईश्वराची अखंड व्याख्या तुझ्या बोलक्या डोळ्यांनी विस्तृत होते. आजतागायत चालत आलेल्या गणपती लीलांना वाव देत गणेशभक्तांचा तुझ्यात  वसलेला गूढ विश्वासाचा अखंड  विचार करून तू घडवलेली मूर्ती पुढच्या संपूर्ण वर्षभरासाठी एक ऊर्जादायक नवीन उमेद देते.
मूर्तीची सुबक देहबद्धता  हि, तुझ्या कटाक्षाने, एकाकग्रतेने तुझे ताणलेले लालसर डोळे दिवस रात्र एक केलेल्या  मेहनतीच  मनोगत गाते.
मूर्ती पूजा हा मानसपूजेचा प्रारंभ आहे. पारतंत्र्याच्या काळात  समाजाचे विचार मात्र  भ्रष्ट होत चालले  होते.  अश्या काळात लोकमान्य टिळकांनी विचार केला आणि उत्सवाच्या निमित्ताने सारे जण एकत्र येतील या दृष्टीने त्यांनी गणेश  उत्सवाची कल्पना  रुजू  केली. त्यांच्या विचार मंथनाचा प्रभाव सामान्य लोकांना भावला आणि लोकमान्य टिळकांच्या विचारांची फलश्रुती   म्हणजे  सार्वजनिक गणेश उत्सवाची सुरुवात झाली. यासाठी  भाद्रपद शुद्ध चतुर्थी ते अनंत चतुर्दशी या दहा दिवसांचा काळ निश्चित करण्यात आला.
लोकप्रिय असलेला हा धार्मिक उत्सव पुढे राष्ट्रीय स्वरूपात साजरा होऊ लागला. राष्ट्रीय उत्सवाद्वारे राष्ट्रीय एकता या मंत्राचा प्रचार होईन हे या मागचे मूळ उद्दिष्ट होते.  लोकमान्य टिळकांच्या या पुढाकारा मुळे राष्ट्रीयत्वाची भावना जनतेमध्ये जोपासण्याचा बळ मिळालं. सोबतच साहित्य आणि कलेला देखील वाव मिळाला.  उत्सवाला अजून बहारदार बनवण्यासाठी  विविध  कार्यक्रमांना स्थानिक भाषेत सादर करण्याची संधी मिळाली. वाढत्या लोकप्रियतेमुळे स्थानिक भाषेचा आदर वाढत गेला. भाषेला मोठा रंगमंच मिळाला. रंगमंचाची प्रगती वाढतच गेली.
नवीन नाटक, लिखाण, या सगळ्यांची सांगड घालून  त्याचा   मोठ्या  रंगमंच्यावरच सादरीकरण, या सगळ्यामध्ये आकर्षण आजतागायत टिकले. अर्थातच, छोट्या रंगमंचाच्या वाटचालीपासून मोठ्या रंगमंचाच्या वाटचाली मध्ये गणेश मूर्तीच्या आकारामध्ये   देखील  स्पर्धकता वाढत गेली. हळूहळू छोट्या  मूर्ती पासून मोठ्या आकाराच्या   मूर्तीचे  फॅड देखील निघाले. कुठे ना कुठे स्वराज्याचा सुराज्य मध्ये पलटण होताना कुठेतरी मात्र आतिष योक्ती ला सुरुवात झाली आणि पुढच्या काळात मात्र डोळ्यांना झोंबणारा रोषणाईचा झगमगाट, विचित्र वेगळ्या वाटेने चाललेल्या हिंदी चित्रपट संगीतात, पाश्चिमात्य  थाटाच्या संगीत कार्यक्रमात वळला गेला .  असो, या सगळ्या झपाट्याने होत असणाऱ्या बदलांमध्ये एका गोष्टीने मात्र मुख्यतः रसिकांनी, कलेच्या  जाणकार व्यक्तींचा लक्ष वेधून घेतला  ते म्हणजे देवाचा निर्माता मूर्तिकार . लोकांच्या श्रद्धास्थाना मध्ये मोठा वाटा असणारे मूर्तिकार गणेश चतुर्दशीच्या चार -  पाच  महिन्यांआधी मूर्ती घडवण्याच्या कामाला  सुरुवात करतात. स्वहाथाने निर्मिती करत असलेला मूर्तिकार मूर्तीच्या नयन कमळाची  नक्षी कोरतो.
अलगदपणे ब्रशच्या साहाय्याने  कोरीव रचलेल्या डोळ्यात साजेश्या रंग संगतीने डोळ्यांना बोलके करतो.
त्याच्या कौशल्याने रंग संगतीच्या साहाय्याने  मूर्तीला हावभावात्मक बनवतो. मूर्तीच्या याच रुपाला पाहून नागरिकांच्या संकल्पनेला अजून असा दुजोरा दिला जातो .  करोडो नागरिक श्रद्धेने मूर्ती पूजा करतात आणि पुढील आयुष्याच्या सुखद वाटचाली साठी मनोकामे इच्छा मागतात आणि  थाटात, आनंदमयी वातावरणात अनंत चतुर्दशीच्या दिवशी शास्त्रोक्त पद्धतीने गणेश मूर्तीचे विसर्जन करतात.
POP मूर्तींचा व्यवसाय हा  पर्यायाने जरी कमी वेळात जास्त पैसे मिळवून देणारा असला तरीही समाजाने अजून  एकदा यावर योग्य निर्णय घेऊन  शाडू  मातीच्या मूर्तींना प्राधान्य देणं प्रामुख्याने गरजेचं आहे.

निर्मात्या तू मूर्तिकारा ....!!!

तुझे आभार ...!!!

   

मूर्तिकाराच्या कलेला अजून एक छेडण्यासारखा मुद्दा अर्थातच धावपळीच्या वातावरणा मध्ये देखील स्वतः कडे  कटाक्षाने लक्ष घालणे  महत्वाचे.
आयुष्य देखील बाप्पाच्या कोरीव मूर्तीसमान असावं  जिथे घडवणारा समाज जणू मूर्तिकार घडलेल्या व्यक्तिमत्वाकडून  फक्त आणि फक्त सकारात्मक स्पंदने घेईन .

गणपती बाप्पा मोरया....!!! २०१९

                                                                                                                                          -Amruta Vishwa

Bosom Buddy

& how she calms the upheaval within her...!!!

FANTASTIC REALITY...!!!

UNREVEALED...

✍Time suspended, wound unmended... no ending but still she'll wonder WHY????

Sometimes Anger Becomes Enemy Of Correct Understanding...

स्वाभाविकता 

        आज वरद पाच वर्षांचा झाला. वरदच्या बर्थडेचा प्लँनिंग वरदची मम्मी गौरी ने ऑफिस मधेच एक्सेल शीट वर प्रीप्लान केला होता. गौरी IT कंपनी मधे काम  करते . आठ तासाचं काम आणि दोन तास ट्रॅव्हलिंग . 
वरद चा संगोपन यशदा मावशी करतात.आजही गौरीची नेहमी प्रमाणे कामाला  जायची गडबड . 

आज सकाळी सकाळीच गौरीने वरदचा फोटो लॉइड्स ऑफ लव्ह च्या स्टेटस सह सोशल  मीडिया वर अपलोड केला. झोपलेल्या वरदच्या गालावरून हाथ फिरवून गौरी यशदा मावशींकडून टिफिन घेऊन ऑफिस साठी निघते . दुपारी ऑफिस मध्ये कामांत असणारी गौरी यशदा मावशींना घरात ठेवलेल्या छोट्या हँडसेट वर कॉल करते आणि रात्रीच्या बर्थडेच्या डिन्नरसाठी बुक केलेल्या साधारण घरापासून १ किलोमीटर अंतरावर असणाऱ्या हॉटेलचा ऍड्रेस  सांगते . 
मुलीप्रमाणे मानणाऱ्या यशदा मावशी गौरीने सांगितल्या प्रमाणे वरदला छान  नवे कपडे घालून तयार करतात. मस्तीखोर, खोडकर वरद घरातून निघताना मावशींकडे  कडेवर उचलून घेण्याचा हट्ट करतो . वरदचा हट्टावरून  हट्ट पुरवणाऱ्या यशदा मावशी वरदला कडेवर घेऊन रीक्षा स्टॅन्ड पर्यंत येतात. रिक्षाने गौरीने सांगितलेल्या हॉटेलच्या पत्त्यावर यशदा मावशी वरदला घेऊन उतरतात. एका हाताने वरदचा हाथ पकडून एका हाथाने रिक्षाचे पैसे यशदा मावशी हॉटेलच्या बाहेर थांबलेल्या चालकाला देत असतात.
हॉटेलच्या गेटवर पोहचताच वरद हाताला धरलेल्या मावशींच्या हाथाला झटका देऊन हॉटेलच्या आवारात उजव्या साईडला असणाऱ्या घसरकूंडी, झोक्याकडे पळाला . आधीच हॉटेल मध्ये पोहोचलेली गौरी देखील अजून कसे वरद आणि मावशी आले नाहीत हे पाहण्यासाठी बाहेर येते आणि तिचा लक्ष वरदकडे जात. मस्तीखोर वरद पळत जाऊन आधीच झोक्यावर बसलेल्या साधारण त्याच वयाच्या असणाऱ्या मुलाला ढकलत होता, शेजारी असणाऱ्या मुलाने वरदची केस ओढली .
 वरदचा हुंदका पडताच गौरी चा लक्ष घडणाऱ्या प्रसंगावर पडल. गोष्ट साधारण यशदा मावशी तिथंपर्यंत पोहोचे पर्यंतची होती. त्याच वेळात .............


गौरी:    अहो यशदा मावशी नीट लक्ष देता येत नाही का तुम्हाला?  किती हा निष्काळजी पणा तुमचा...  (क्षणभर येणाऱ्या चिडखोरीतल्या रागात एकवटलेला उच्च स्वरातील आवाजात होता तो...)



खरंतर घडणाऱ्या गोष्टी स्वाभाविक होत्या .गौरीच ओरडणं पण त्या क्षणाला स्वाभाविक होत कारण कोणत्या मातेला आवडेन आपलं मूल दुखावलेल?
   
आणि नातवा प्रमाणे संगोपन करणाऱ्या यशदा मावशींना देखील कुठे आवडणारी होती हि गोष्ट?

पण स्वाभाविक गोष्टीला मुकलेली यशदा मावशी गौरीच्या रागिष्ट आवाजाला दचकून आतल्या आत घुटमटून गेली होती . समजूतदार असणाऱ्या गौरीने देखील जास्त काही फाफट पसारा आपल्या रागाचा  न होऊन देता,चढलेल्या रागाचा  पारा उतरवत वरदला कडेवर घेऊन निकामी भाव चेहऱ्यावर, कसलाही प्रतिसाद न देता यशदा मावशींकडे बघत हॉटेलच्या आत निघून गेली.
                .
                .
                .

वरदच हाथ सोडून आकर्षित करणाऱ्या गोष्टींकडे धाव घेणं , खोडकर पणाच्या  वृत्तीमुळे सामान वयाच्या लहान मुलांचा आपापसातील भांडण होणं, यशदा मावशींकडून वरदने दिलेल्या झटक्यामुळे  वरदचा हाथ आपल्या एका हाथातून सुटणं , घड्याळाच्या काट्यांवर चालणाऱ्या गौरीचा प्रिप्लान केलेला बर्थडे  ठरवलेल्या प्लॅन अनुसार करण, उशीर होत होता म्हणून गौरीच बाहेर येणं आणि तिच वरदकडे लक्ष जाण, सारं काही स्वाभाविक होत, वेगळा अस काहीच नव्हत.......

पण,

फरक तिला पडला होता, जिची चूक नसतानाही स्वाभाविक गोष्टींवर ,

गौरीचा रागाने एकवटलेला  उच्च स्वरातील आवाज हा यशदा मावशींनी कमावलेल्या प्रेमाचा ,विश्वासाचा, आणि इज्जतीचा निशब्द उदार मायेचा अपमान होता .

A meaningful silence...

गर्दीतील शांतता 

13 एप्रिल, सोलापूर जिल्ह्यामधे असणाऱ्या एका छोट्याशा गावाचा उरूस.

डोंगर फोडून वसलेल्या एका गावात हळू हळू लोकसंख्या वाढत होती. लोकांचा

सुसंवाद वाढत होता, नवनव्या संकल्पना गावात रुजू होत होत्या. गावचा उरूस ही

संकल्पना म्हणजे ग्रामदैवतेच्या पूजेचा दिवस, संपूर्ण वसलेल गाव उत्साहाने एकत्र येणे. 

आज कोंबडीच्या बांगाने उठलेल्या गावातील रहिवास्यांच्या घरी पाहुण्यांची  वर्दळ चालू आहे.

पहाटेलाच उठून ग्रामदैवतेच्या नैवेद्याची तयारी प्रत्येक घरा घरात चालू  झाली.

प्रत्येक घरात गोड पदार्थांचा वास दरवळत होता. शेजारच्या गावातून येणाऱ्या पाहुण्यांचा 

पाहुणचार आणि आवर्जून होणारी एकमेकांविषयीची विचारपूस प्रत्येक घरात चालू होती.

लहान लहान मुले नवे कपडे घालून तयार झालेली होती. वातावरण अगदी आनंदी होऊन गेल

होतं. डोक्यावरील सुर्य थोडा मावळतीच्या मार्गावर ढळण्याची चाहूल लागताच हळू हळू लोकांची

वर्दळ गावामध्ये वाहू लागली. गावच्या चौरह्यावर वसलेलं रामाचं मंदिर गावकर्‍यांनी

छान रंगीबेरंगी फुलांनी सजवलं होतं, मंदिराबाहेर नक्षीकांत रांगोळी काढली होती,

लहान लहान मुलांना आकर्षित करणार्या बर्याच प्लास्टिकच्या खेळण्यांच्या टोपल्या

उरूसामध्ये दिसत होत्या, पिपाणीचा आवाज, गडबड गोंधळ, हसण्या खिदळण्याचा आवाज,

उंच पाळण्यामध्ये बसून आपला आनंद व्यक्त करणार्‍या लोकांचा आवाज....
शेव रेवडीचा आणि पेठाचा वास देखील दरवळत होता, कपडे विक्रेते, मंदिराबाहेर हार फुलं, गजरे विक्रेत्यांचे 

गाळे, या  सर्व गोष्टींनी वातावरण  उत्साही बनून गेले होते. वर्षातला एक दिवस जिथे गाव 

आवर्जून एकत्र जमतं, "आमच्या गावचा उरूस" अभिमानाने वाखाणणे ही प्रत्येकाची ठळक 

रितीने सांगण्याचा एक  वेगळाच अभिमान असतो.

गावातील सरजामे कुटुंबातील पंधरा वर्षांची आपल्या आईचा हाथ धरून गावच्या उरूसातील  गर्दी

मधून नीटसा श्वास पण न घेता येणारी शुभांगी खेळण्याचे आवाज, लोकांची आवड, गर्दीतला धुमाकूळ बऱ्याचशा गोष्टी कुतूहलाने पाहत होती. काही अंतरा वर शुभांगी ची आई उरूसातील बांगड्या

घेण्यासाठी सभोवताली असणाऱ्या गर्दी तुन स्वतःची वाट करत थांबली.शेव रेवडी च्या गाड्या जवळ असणाऱ्या, एक फाटक गोण अंथरून बसणाऱ्या मुलाकडे शुभांगी ची नजर आपोआप खेचली जाते.

काळवंडलेल शरीर, अंगावर फाटका शर्ट, भुकेपोटी आसूसलेल मन ,अणवाणी आणि हिरमुसलेला चेहरा असा हा लगबग 21/22 वर्षाचा व्यंकट. 

व्यंकट कोण्या गावावरून चार पैश्याच्या आशेसाठी उरूसात हार- फुल विकत होता.

हलकासा पाऊस पडण्यास सुरुवात होते. पावसाचा टपोरा थेंब  त्याने माळलेल्या हार- फुला वर पडताच चार पैश्यासाठीची आशा  धाडकन  कोसळन्याची जाणीव त्याच्या डोळ्यात दिसू लागते.

माळलेल्या हार-फुला वर पडलेला टपोरा पावसाचा थेंब  टचकन डोळ्यात पाणी आणतो.

खातरी करण्यासाठी पुनः एकदा आकाशाकडे बघतो आणि हातात नसणाऱ्या गोष्टी सोडून देऊन आपलं चार पैसे कमावन्याच साधन आवरायला घेतो.

शुभांगी आपल्या अवती भवती घडणाऱ्या बऱ्याच गोष्टी पैकी ही गोष्ट डोळ्याने पाहत होती.

हा प्रकार अवघ्या दोन मिनिटांचा असावा जो तिच्या डोक्यात असंख्य प्रश्नांचा साचा करून गेला.तिच्या डोक्यात, गर्दीत असणारी पण मनाला भीडनारी गोष्टी ने मात्र हृदयात घर केल, जशी गर्दीतील शांतता....

गर्दीतील या शांततेने ती अबोल झाली.

स्तब्ध झालेल्या मुलीला कधी तिच्या आई ने घट्ट पकडलेला हाथ खेचला ते कळालच नाही.

It will please some of you to know that I almost titled this article " असह्य उन्हात सुखवणारी मंद वाऱ्याची झुळूक " Article says, Let the hope drive our life...

   

                       असह्य उन्हात सुखवणारी  मंद वाऱ्याची झुळूक

        पायल, गरीब कुटुंबातील पण मनाने स्थिर आणि खंबीर, शांत स्वभावाची मुलगी. लहानपणा पासूनच          अभ्यासात हुशार, खेळण्या बागडन्याच्या वयात गरिबीच्या बोजाखाली दडलेल्या कुटुंबाला छोटासा हाथभार म्हणून कष्टात लहानपण घालवलेली सोज्वळ अशी मुलगी.
घरी गरिबीची परिस्थिती. वडील मोलमजुरी करून संसाराचा गाडा पुढे नेत. हाथावरचा पोट...  शेतात मोलमजुरी करणे आणि आपला उदरनिर्वाह करणे असा दिवसा मागून दिवस ढकलन्याचा एकमेव मार्ग जणू गरिबीच पाचविला पुजलेली. सावकाराच कर्ज माथ्यावर, घरात वीज नाही ना पोटभर खायला पुरेसं अन्न. असा हा संसाराचा गाडा एकटाच ओढणारा पायल चा बाप तुकोबा.
                  आयुष्यभर शंभर रुपये मोलमजुरी वर घर चालवणारा तुकोबा आज जास्त चिंतेत दिसत होता. थकलेल शरीर,थरथरनारे हाथ पण डोळ्यामध्ये असणारी एक आस जणू त्याच्या प्रत्येक श्वासाचा पुरावा होती.
 तुकोबा ची मुलगी आज पदवीधर होणार आहे. तुकोबा ने आज पहाटेलाच लवकर उठून विहिरीतून काढलेल्या पाण्याने देवाचे नामस्मरण करत अंघोळ केली. बायकोच्या हाथची पिठलं भाकरी बाहेर वाळत टाकलेल्या पांढऱ्या हाथरुमाला मध्ये बांधून घेऊन आपल्या बायकोचा हाथ हातात घेऊन म्हणला, "आज आपली लेक पदवीधर होणार आहे, खूप कष्टाने वाढवली पोर माझी"...(चेहऱ्यावर अभिमान आणि सुखाची चाहूल झळकत होती.)
तिच्या साठी गोडाचा शिरा कर .आज सावकाराला पैशाची विनंती करून पाहतो.
 गरिबीने बालपण हिरावून घेतला माझ्या लेकीचा. अंधाऱ्या खोलीत डोळे तारवटून मेणबत्ती च्या प्रकाशाखाली अभ्यास केलाय माझ्या पायल ने...(एकदम दबक्या आवाजात, डोळ्यात असावे दाटवून  येतात आणि तुकोबा शेताची वाट धरतो.) माथ्यावर असलेल्या उन्हात, पायाला चटके बसणाऱ्या काळ्या मातीत काम करणाऱ्या तुकोबाच्या माथ्यावरुन घरंगळत येणारे कष्टाच्या घामाचे ओघळ फक्त आणि फक्त एकाच आशेसाठी आतुरले होते...
तुकोबाला आपल्या पोरीला शिकवण्याचा ध्यास हा गरिबीला कमजोरी मानून शेतकऱ्याच रक्त पिळनाऱ्या सावकारा पासूनच्या बचावासाठी होता. अडाणीपणा हा पिळवनुकिच कारण बनला आणि गरिबी पाचवीला पूजली गेली. आयुष्य जगण्या लायक न राहता गुलाम गिरी लायक होऊन गेलं होत .विचारांचे भडीमार डोक्यामध्ये चालू असताना त्याच शेताच्या ठेकेदाराचा तुकोबाला आवाज ऐकू येतो...
           
ए तुकोबा..........

अरे ए तुकोबा......

 तुझ्या साठी फोन आलाय बघ तुझ्या पोरीचा. हाथी असलेला फावडा तसाच टाकून गळ्यात असणारे मळकट फडक चेहऱ्यावर फिरवत उन्हामध्ये तापलेल्या चटके बसणाऱ्या काळ्या मातीत मोठी मोठी पाऊले टाकत शेड खाली बसलेल्या ठेकेदाराकडून फोन तुकोबा घेतो, आणि तुकोबाचे आतुरलेले कान शब्द ऐकतात ...

                  बाबा,     मी पदवीधर झाले. मी पहिल्या क्रमांकाने उत्तीर्ण झाले... 

 थरथरता हाथ, पाणवलेल्या डोळ्याच्या कडा, सुन्न पडलेल्या डोक्यात सगळं काही थांबलं होत... 

 तो क्षण जणू तुकोबा साठी, 

                     मंद वाऱ्याची झुळूक होती जी जणू असह्य उन्हाला देखील सुखवून टाकणारी होती.....

ReplyForward

शांतस्वभावी ...

'आभास'

काव्य...

प्रकाशमूक...

द्विधा...

खेळ भावनांचा...

मावळतीचा सूर्य...

संध्याकाळ...

अशी ती, तशी ती!

निशब्द!

Radhecha Murari